W dniu 18 listopada 2016 r. w Gminnej Środowiskowej Hali Sportowej w Rzeczycy po raz szesnasty zebrały się gospodynie wiejskie na wielkie darcie pierza .

 Organizatorem Konkursu Darcia Pierza był:

 -Wójt Gminy Rzeczyca,

- Gminny Ośrodek Kultury w Rzeczycy,

-Starostwo Powiatowe w Tomaszowie Mazowieckim,

-Koła Gospodyń Gminy Rzeczyca.

Konkurs miał na celu kultywowanie tradycji ludowej, dbanie o zachowanie zwyczajów przodków, integrację środowisk wiejskich oraz prezentację dorobku folklorystycznego gminy Rzeczyca.

W tym roku na konkursie gminę Inowłódz reprezentowały gospodynie KGW z Królowej Woli w osobach:

Pani Maria Maciejczyk, Barbara Kuta, Mieczysława Łepek. Panie wyśmienicie sobie radziły ze skubaniem pierza, silnie dopingowane przez Wójta Gminy Bogdana Kąckiego, dyrektora Gminnego Centrum Kultury Barbarę Maciejczyk, przewodniczącą KGW Annę Kobalczyk oraz towarzyszące koleżanki. Było wesoło jak to na pierzarce. Podczas imprezy publiczność bawili: Zespół Mali Rzeczycanie, Kapela Gmajów z Rzeczycy , Kapela Bobrowanie  z Bobrowca oraz  Zespół Ludowy "Skrzynkowianki", z gminy Ujazd. Komisja konkursowa  kierowała  się następującymi kryteriami: wagą zdartego pierza, jakością  zdartego pierza oraz wizualną prezentacją  zespołu.

W konkursie uczestniczyło piętnaście reprezentacji KGW . Komisja przyznała I miejsce KGW ze Studzianek gmina Czerniewice. Pozostałe koła otrzymały II miejsca. Po rozdaniu nagród i dyplomów organizatorzy, jak to jest w zwyczaju bywa zaprosili wszystkich gości na suty poczęstunek. Następnie na scenie pojawił się  zespół  muzyczny "Marex" z Białaczowa i wszyscy ruszyli do  zabawy, która trwała do późnych  godzin nocnych.

A jak niegdyś wyglądało skubanie pierza?

Wiele lat temu, na terenach wiejskich w długie, zimowe wieczory odbywały się pierzarki .Do spotkań dochodziło wieczorami, po oporządzeniu dobytku w oborze. Uczestniczyły w nich mężatki, panny, a także dzieci. Ważne było to, by grono było spore, bo wtedy - jak wiadomo, jest weselej. Darcie pierza było rodzajem wzajemnej pomocy. W jednej chacie gromadziło się kilkanaście osób, by przez kilka wieczorów wspólnie pracować. Pierze było niezbędne do przygotowania pierzyn i poduszek dla każdej rodziny, bo  zimy dawniej były  długie i  bardzo ostre. Każda zapobiegliwa matka hodowała gęsi, by z ich piór zrobić później córce pierzynę i poduchy, które stanowiły element jej wiana. W  tamtych czasach  pióra skubano w całych wsiach, w każdym domu. Skubanie zaczynało się od, wyciągania piór, które były przechowywane w płóciennych workach na strychu . Stół z pierzem stawiano na środku izby, by wokół niego mogło usiąść jak najwięcej osób. Każda z nich miała na kolanach miskę, do których były wrzucane odarte części pierza. Zbędne części piórek były wyrzucane na podłogę. Puch był osobno składany, a pióra brało się w palce, by je oberwać od szypuły. Doświadczone gospodynie uczyły młodsze, bo skubanie jest zajęciem niełatwym. Żeby czas się nie dłużył, podczas szkubek mówiono o wydarzeniach ważnych dla wsi, nie brakowało również ploteczek. Przypominano również legendy, dzielono się wspomnieniami i śpiewano. Niejednokrotnie panowie odwiedzali pracujące panie i płatali im figle – dmuchali w pierze, które później fruwało po całym pokoju .Wszyscy , którzy brali udział w darciu mogli też liczyć na suty i smaczny  poczęstunek.

Gdy kończono skubać w jednym domu, następnego wieczora zaczynano wspólną pracę w następnym. Teraz, kiedy kołdry czy poduszki, można kupić w sklepach, mieszkańcy wsi zapominają o tradycji.

A może warto przywrócić ten stary zwyczaj przeszłości  w naszej Gminie?

Takie spotkania na pewno przyczyniłby się do integracji społeczeństwa wsi i z pewnością  byłby cenne w życiu wiosek.

A tradycji stałoby się zadość.

relacja/foto: Barbara Maciejczyk